Rozdział 21.

            - Naprawdę już to zapamiętałam - przewróciłam oczami, kiedy Liam po raz kolejny wszystko mi tłumaczył. - A tu włączam alarm - uprzedziłam go i wskazałam na małe urządzenie przy drzwiach, kiedy otwierał już usta, żeby dać mi kolejną wskazówkę.

            - Hasło? - zmrużył nieznacznie oczy, a ja bez zająknięcia wyrecytowałam ciąg cyfr.
            - Daj jej już spokój - nagle obok mnie pojawił się Harry i objął mnie jedną ręką, w drugiej trzymając już swoją walizkę. - Tylko nie spal nam chaty - roześmiał się i zanim zdążyłam coś odpowiedzieć, zniknął za drzwiami.
            - Dobra, już cię nie męczę - Liam zamknął mnie w swoim uścisku.
            - A Horan gdzie? - nagle usłyszałam głos mojego chłopaka. - I zostaw ją. To moja dziewczyna.
            - Jakbym nie wiedział - prychnął Payne. - Gdybyś tylko mógł, to byś ją oznaczył - roześmiał się. - Do zobaczenia, Sue. Tylko pamiętaj…
            - Pamiętam - przerwałam mu, na co jedynie kiwnął głową i momentalnie zniknął za drzwiami.
            - Komu w drogę, temu czas - nagle obok nas pojawił się szeroko uśmiechnięty Niall. - Poradzisz sobie? - spojrzał na mnie, nieznacznie marszcząc czoło.
            - Jasne - wsunęłam dłonie w kieszenie za dużych dresów Zayna, które miałam na sobie.
            - A to co? - mój chłopak wskazał głową na małą torbę, trzymaną w ręku przez Nialla. - Przecież zaniosłeś już swoje bagaże.
            - Nie mogę spędzić całej podróży z pustym żołądkiem - blondas wzruszył tylko ramionami. - Malik, czy pozwolisz, że…
            - Tylko szybko - Zayn roześmiał się, zasłaniając dłonią oczy.
            - Jak ty z nim wytrzymujesz? - westchnął głośno Niall, obejmując mnie ramieniem.
            - Czasem jest naprawdę ciężko - szepnęłam, na co chłopak wybuchł śmiechem. - Miłej podróży, Niall - pomachałam mu jeszcze, kiedy stanął w drzwiach.
            - Dzięki - uśmiechnął się, po czym ruszył do samochodu.
            - Czekają już tylko na ciebie - westchnęłam, odwracając się w stronę Zayna.
            - To poczekają jeszcze chwilę - uśmiechnął się, po czym przywarł swoimi wargami do moich.
            - Wow - oderwaliśmy się od siebie dopiero, kiedy płucom zaczynało już powoli brakować powietrza. - Chyba pogadam z Paulem, żeby wysyłał cię gdzieś częściej.
            - Będę tęsknił - odgarnął pasmo włosów z mojej twarzy.
            - Ja też - zarzuciłam dłonie na jego ramiona. - Bardzo.
            - Malik, jeszcze chwila, a samolot odleci bez nas! - z zewnątrz dobiegł nas krzyk Louisa.
            - Idę! - Zayn przewrócił oczami, po czym chwycił swój bagaż i ruszył w stronę drzwi. - Zostawiłem ci kartę.
            - Co? - zmarszczyłam brwi.
            - Jest w sypialni na szafce nocnej - uśmiechnął się delikatnie. - Kocham cię - przesłał mi jeszcze całusa w powietrzu, po czym zatrzasnął za sobą drzwi.
            - Ja też cię kocham - wymamrotałam właściwie już sama do siebie. Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę kuchni. Nalałam do kubka jeszcze gorącą kawę, po czym zajęłam miejsce przy wysepce kuchennej. Wyciągnęłam z kieszeni swoją komórkę, wybrałam odpowiedni numer i przyłożyłam telefon do ucha.
            - Tak? - usłyszałam głos, którego w tym momencie naprawdę potrzebowałam.
            - Kathy, obudziłam cię? - wzięłam łyk gorącego napoju.
            - Nie. Coś się stało? - zapytała. Jej ciepły ton głosu zawsze poprawiał mi humor. Podobno bliźniaczki na ogół się ze sobą nie dogadują, ale z nami było zupełnie inaczej. Stanowiłyśmy jedność i dopełniałyśmy się w każdym aspekcie. Oprócz więzów krwi, łączyła nas też prawdziwa, szczera przyjaźń.
            - Zostałam sama - zaczęłam, kładąc nacisk na ostatnie słowo -…w tym wielkim domu i po prostu postanowiłam zadzwonić.
            - Już pojechali? - Kathy ziewnęła niekontrolowanie do słuchawki.
            - Dosłownie pięć minut temu - westchnęłam. - Nawet nie wyobrażasz sobie, jak tu jest bez nich pusto. Echo dosłownie odbija się od ścian - uśmiechnęłam się krzywo. - Może wpadniesz i dotrzymasz mi towarzystwa?
            - W zasadzie też chciałam ci proponować spotkanie. James z samego rana wyszedł do pracy, a samotność mi zupełnie nie służy - stwierdziła. - To o której mogę być?
            - Nawet zaraz - roześmiałam się.
            - Sue, a może przejdziemy się dziś do naszego mieszkania? - jej głos automatycznie posmutniał. - To znaczy, do tego, co po nim zostało… Może uda się jeszcze coś uratować.
            - Właśnie miałam ci to zaproponować - westchnęłam. - Chodzenie w dresach Zayna, to żadna przyjemność. Co chwila zsuwają mi się z tyłka.
            - Ty masz chociaż dresy. James nie nosi takich wygodnych ciuchów - byłam prawie pewna, że właśnie przewróciła oczami.
            - Czyli potrzebujemy zakupów - stwierdziłam. - Mam nadzieję, że mamy jeszcze jakieś zaskórniaki na koncie. Co prawda Zayn zostawił mi swoją kartę, ale nie chcę z niej korzystać.
            - Rozumiem cię. Też bym jej nie wzięła…
            - Dobra, to lecę pod prysznic i będę na ciebie czekać - podniosłam się z miejsca, poprawiając spodnie.
            - Ja też się trochę odświeżę i niedługo przyjadę. Kocham cię, mała.
            - Jestem starsza o całe dziesięć minut… - krzyknęłam do słuchawki.
            - I wyższa o całe trzy centymetry - roześmiała się. - Słyszałam to już milion razy…

            Wsłuchiwałem się w cichą muzykę, która rozbrzmiewała w moich słuchawkach, czując, jak powoli odpływam. Pomimo senności, myślami nadal byłem przy mojej dziewczynie i wczorajszych wydarzeniach. Westchnąłem, opierając głowę o ścianę, kiedy poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Niechętnie uniosłem powieki, spoglądając na przyjaciela i leniwym ruchem wyciągnąłem słuchawki z uszu.
            - Śpisz? - Louis zmarszczył brwi.
            - Jakby ci to…
            - To dobrze - przerwał mi, zajmując miejsce obok. „Czy ja powiedziałem, że nie śpię?” - Muszę z kimś pogadać.
            - I akurat na mnie padł ten zaszczyt? - poprawiłem się w fotelu, przecierając ręką oczy, ale Tommo wzruszył jedynie ramionami. „A gdzie ten Louis, który od razu odpowiedziałby jakąś ciętą ripostą?” Zmarszczyłem czoło, skanując go wzrokiem od góry do dołu.
            - No co? - spojrzał na mnie, unosząc brew.
            - To chyba ja powinienem zadać to pytanie - wywróciłem oczami. - Co jest?
            - Nic. Tak tylko mi się…
            - Nie pieprz, tylko gadaj - rozejrzałem się po samolocie, z zazdrością patrząc na śpiących kumpli. „Dobra, są rzeczy ważne i ważniejsze…” - Chodzi o twojego ojca? - spróbowałem zgadnąć, kiedy nadal się nie odzywał.
            - Nie… - westchnął, wsuwając dłonie pod głowę. - Na razie się nie odzywa. Całe szczęście. Jeszcze jego mi tu brakuje.
            - Eleanor? - próbowałem dalej. Nie miałem ochoty bawić się w zgadywanki, ale był to chyba jedyny sposób, żeby coś z niego wyciągnąć.
            - Nie - pokręcił głową. Przysięgam, że gdyby nie totalny brak energii, nakopałbym mu właśnie do tyłka.
            - Louis, zaraz…
            - Dobra, dobra - uniósł ręce w geście poddania.
            - Gorzej niż z babą - przewróciłem oczami. - No więc?
            - Chodzi o dziewczyny - stwierdził po chwili. - A raczej o Kathy - przeczesał ręką włosy. - Chcę im pomóc. Stary, złóżmy się i kupmy im…
            - Myślałem już o tym - przerwałem mu. - I wiem, że się nie zgodzą - westchnąłem ciężko. - Ale i tak zmuszę Susanne do przyjęcia tych kluczy. Nie musisz się martwić, sam za wszystko zapłacę. W końcu to moja dziewczyna i jej siostra, a w przyszłości może nawet szwagierka.
            - Zayn, kupmy im coś dużego, z porządnym alarmem i ochroną…
            - Z ochroną? Dobrze się czujesz? - prychnąłem, marszcząc czoło. - Albo nie, poczekaj… Najpierw powiedz mi, czemu na początku powiedziałeś, że chodzi o Kathy? Przecież pożar mieszkania to chyba problem dotyczący ich obu.
            - Naprawdę jesteś taki ślepy?! - podniósł głos. „Najpierw chce pomocy, a teraz mnie obraża. I weź tu zrozum Tomlinsona…” - Z tym Jamesem jest coś nie tak. On jest wobec niej jakiś ostry.
            - Może i ostry - wzruszyłem ramionami, hamując rozbawienie. - Ja im do łóżka nie zaglądałem, ale widzę, że ty to zrobiłeś.
            - Ta rozmowa nie ma sensu - Louis pokręcił głową, podnosząc się z miejsca.
            - Dobra, jestem już poważny - pociągnąłem go za rękę, żeby z powrotem usiadł w fotelu. - Może powiesz mi chociaż, skąd te podejrzenia?
            - Kathy jest przy nim inna - westchnął. - On obserwuje każdy jej ruch.
            - Kathy jest naprawdę ładna, więc wcale mu się nie dziwię. Przecież to jego dziewczyna - zmarszczyłem czoło, spoglądając na Louisa.
            - Nie chodzi o to, stary. Wydaje mi się, że ona się go boi - wymamrotał.
            - Konkrety - uniosłem brwi w oczekiwaniu na jakieś logiczne argumenty.
            - Ten ślad na policzku. Tobie powiedziała coś kompletnie innego niż mi - stwierdził. „Właściwie to ma sens…” - A ostatnio, jak ją odwiozłem…
            - Wczoraj? - postanowiłem się upewnić.
            - Tak, wczoraj - przytaknął. - Kathy zaprosiła mnie na herbatę. Posiedziałem chwilę i postanowiłem się zbierać, żeby zdążyć z pakowaniem. Na schodach minąłem się z Jamesem, a kiedy zszedłem już na dół, zorientowałem się, że zapomniałem swojej bluzy. Wróciłem po nią i… - zawahał się przez chwilę. - Wydaje mi się, że dzięki mojemu wtargnięciu, nie doszło do tragedii…
            - O czym ty mówisz? - zmarszczyłem czoło, przeczesując ręką włosy.
            - Trzymał ją za nadgarstki i szarpał - powiedział podniesionym głosem. - Nie wiem jak ty, ale ja nie mam w zwyczaju traktowania Eleanor w taki sposób.
            - Na pewno dobrze to odebrałeś? - zapytałem. James był przecież szanowanym adwokatem, a nie jakimś skurwielem.
            - Wiem, co widziałem.
            - Przecież gdyby się coś działo, powiedziałaby nam o tym, prawda? - spojrzałem na Louisa, oczekując chyba na jakieś potwierdzenie, bo nie mogłem w to wszystko uwierzyć. - Może pogadam z Sue i…
            - Nie, ona i tak ma już wystarczająco zmartwień - pokręcił głową.
            - Ale skoro twierdzisz, że masz rację, to…
            - Sam to sprawdzę - przerwał mi, wbijając wzrok w jakiś punkt przed sobą.
            - Niby jak? - zmarszczyłem czoło.
            - Jeszcze nie wiem - wymamrotał. Poważny ton jego głosu utwierdził mnie w przekonaniu, że on naprawdę wierzył w to, co mówił. „Może ja też powinienem przyjrzeć się całej tej sprawie…” - Ale zabiję gnoja, jeśli mam rację…

            Leżałam na kanapie, cały czas myśląc o tym, co wydarzyło się w przeciągu ostatnich dni. Wiedziałam, że mieszkanie u Jamesa to tylko chwilowe rozwiązanie. Nie chciałam siedzieć mu na głowie, chociaż milion razy zapewniał mnie, że od dawna sam zamierzał mi to zaproponować i czekał jedynie na odpowiedni moment. „Tylko czy to aby na pewno odpowiedni moment?” Z moich rozmyślań wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi. Uśmiechnęłam się sama do siebie, wsłuchując się w tak dobrze znany mi odgłos kroków. Poczułam jego usta na swoim czole i leniwie otworzyłam oczy.
            - Nie spodziewałam się ciebie tak wcześnie - podniosłam się i ucałowałam jego policzek, kiedy usiadł obok mnie. - Kolejny męczący dzień, co? - pogładziłam wierzchem dłoni jego twarz, słysząc, jak cicho wzdycha. - Zrobię nam coś do jedzenia - uśmiechnęłam się, wstając z kanapy.
            - Zaczekaj -  chwycił moją dłoń i pociągnął mnie tak, że znalazłam się na jego kolanach. - Tęskniłem za tobą - objął mnie delikatnie w talii.
            - I tak ma być. Martwiłabym się o ciebie, gdybyś nie tęsknił - zażartowałam, a na jego twarzy pojawił się szeroki, chłopięcy uśmiech. Uwielbiałam te momenty, kiedy nie był zimnym i poważnym panem Turnerem. „Kiedy był po prostu moim Jamesem…” To właśnie te chwile przypominały mi, dlaczego go pokochałam. - To co byś zjadł?
            - Chciałem zabrać cię gdzieś na miasto… - zaczął, zakładając mi za ucho pasmo włosów, a ja mimowolnie westchnęłam. Nie przepadałam za drogimi restauracjami, w których gustował James. - Ale po drodze pomyślałem, że może jednak zostaniemy dziś w domu… Co ty na to?
            - Cóż za odmiana, panie Turner - przekrzywiłam lekko głowę, zaplatając dłonie na jego szyi.
            - Wypożyczyłem kilka filmów, więc może zamówimy coś niezdrowego i spędzimy wieczór przed telewizorem? - po raz kolejny szeroko się uśmiechnął. - Jeśli nie chcesz…
            - Jasne, że chcę. Nawet bardzo - ucałowałam jego policzek. - W takim razie idę coś zamówić. Na co masz ochotę?
            - Chińszczyzna? - uniósł jedną brew, przypatrując mi się uważnie.
            - Chińszczyzna - powtórzyłam, po czym podniosłam się z jego kolan.
            - Kathy… - odwróciłam się, żeby spojrzeć na mężczyznę, którego kochałam. „Dokładnie, kochałam go…”
            - Tak? - oparłam się o framugę drzwi.
            - Pięknie dziś wyglądasz - uśmiechnął się, wstając z kanapy, a ja od razu poczułam, jak na mojej twarzy pojawia się delikatny rumieniec.
            - Po prostu nie mam u ciebie zbyt wielu ubrań, a że dziś nigdzie nie wychodziłam, to…
            - Myślę, że powinnaś znacznie częściej zakładać moje koszule - przerwał mi. - Wyglądasz w nich bardzo korzystnie - podszedł do mnie i delikatnie musnął moje usta. - To ja idę się trochę odświeżyć, a za chwilę widzimy się przed telewizorem.
            - Dokładnie tak - uśmiechnęłam się, po czym ruszyłam w stronę sypialni. Położyłam się na łóżku i uruchomiłam laptopa. Szybko znalazłam potrzebny mi numer i złożyłam zamówienie. Po drodze do salonu zabrałam jeszcze z kuchni wino i dwa kieliszki. Postawiłam wszystko na stoliku i zajęłam się przeglądaniem wypożyczonych filmów.
            - I co, nada się któryś? - nagle obok mnie znalazł się James, który objął mnie, przyciągając do siebie.
            - Może ten? - uniosłam brwi, machając mu jednym z nich przed oczami.
            - Ty i horror? - zmarszczył czoło, po czym głośno się roześmiał. Uwielbiałam ten dźwięk. „Tak rzadko go słyszałam…” - Przecież po dziesięciu minutach będziesz chciała to wyłączyć.
            - Nie będę - przewróciłam oczami i wstałam, żeby włączyć film. Wkładając płytę do odtwarzacza, kątem oka zerknęłam na Jamesa, który nalewał właśnie czerwone wino do kieliszków. Usiadłam obok niego i wtuliłam się w jego ciało, zaciągając się zapachem żelu pod prysznic.
            - Proszę bardzo, pani wino - uśmiechnął się, wręczając mi jeden z kieliszków.
            - Dziękuję - ucałowałam jego policzek i zwróciłam swoje oczy w stronę ekranu. Chwilę później chowałam już twarz w jego boku. Nie sądziłam, że ten horror będzie aż tak straszny. Drgnęłam, słysząc kolejny przerażający krzyk, wydobywający się z głośników, na co James wybuchł głośnym śmiechem i zatrzymał film.
            - Nie będę się bała? - zaczął mnie przedrzeźniać, unosząc brew. Chciałam już zacząć protestować, ale przerwał mi dźwięk dzwonka u drzwi. James momentalnie podniósł się z miejsca i chwilę później wrócił do salonu, niosąc w ręku nasze jedzenie. - Może zajmijmy się lepiej naszym obiadem, a nie tą komedią, której tak się bałaś - prychnął, podając mi moja porcję.
            - Nie bałam się - przewróciłam oczami, próbując odpowiednio chwycić pałeczki. Niestety, nie udało mi się jeszcze opanować tej umiejętności i teraz musiałam zmagać się z tym, cały czas czując na sobie rozbawione spojrzenie Jamesa.
            - Tak sobie pomyślałem… - odezwał się nagle, pomagając mi odpowiednio ułożyć pałeczki w dłoni. - Może wybralibyśmy się gdzieś na weekend? Zupełnie sami, żeby odpocząć…
            - Masz dziś same genialne pomysły - kiwnęłam głową, szeroko się uśmiechając. Naprawdę kochałam go właśnie takiego. „Mojego prawdziwego Jamesa…”
            Wieczór mijał zdecydowanie za szybko. Leżałam na kanapie, oparta o mojego chłopaka, co chwila śmiejąc się z jego żartów i planując weekend, który mieliśmy spędzić razem. „Tylko we dwoje…”
            - Kathy?
            - Tak? - uśmiechnęłam się, spoglądając na bruneta.
            - Chciałbym… Wiem, że to nie najlepszy moment, ale chciałbym cię prosić, żebyś nie widywała się z chłopakami.
            - Jakimi chłopakami? - zmarszczyłam czoło, wyswobadzając się z jego ramion i odkręcając w jego stronę..
            - Z chłopakami z zespołu, a szczególnie z tym całym Tomlinsonem. Strasznie działa mi na nerwy…
            - Kochanie, przypominam ci, że z chłopakami i „tym całym Tomlinsonem” - zacytowałam jego słowa -…mieszka teraz moja siostra.
            - Przecież ona może przyjeżdżać tutaj - James uchwycił moją dłoń. - Nie chcę, żebyś spotykała się z tą bandą…
            - Przestań - pokręciłam głową. - To nie żadna banda, tylko moi przyjaciele. Lepsi, niż mogłam sobie to wymarzyć - stwierdziłam pewnie, patrząc mu prosto w oczy.
            - Ale ten cały Louis…
            - James, nie psujmy sobie tego wieczoru, proszę… - westchnęłam, opierając się o jego ramię.
            - Obiecaj mi, że więcej tam nie pojedziesz - odezwał się po chwili milczenia, składając całusa w moich włosach. - Proszę…

            Odgarnęłam kołdrę i sięgnęłam po laptop, który od razu uruchomiłam. Postanowiłam nie leżeć bezczynnie, bo pomimo odczuwanego zmęczenia, sen niestety nie nadchodził. Moją głowę nieustannie zaprzątała sprawa pożaru i nowego mieszkania. Całe szczęście, że Zayn zostawił mi swój laptop, bo inaczej zanudziłabym się na śmierć w tym wielkim domu. „Zdecydowanie za dużym na samotne wieczory…” westchnęłam, spoglądając na ekran, na którym widniało nasze wspólne zdjęcie. Uwielbiałam ten jego szeroki, chłopięcy uśmiech i sposób, w jaki mrużył przy tym oczy. Momentalnie poczułam ogromną tęsknotę za jego ramionami, w których zamykał mnie w mocnym, pełnym bezpieczeństwa uścisku. Westchnęłam głośno, po czym uruchomiłam przeglądarkę. „Mieszkanie do wynajęcia” wystukałam na klawiaturze i sięgnęłam po kubek z herbatą, czekając na wyniki wyszukiwania. Nieznacznie drgnęłam, kiedy z laptopa zaczął wydobywać się dźwięk, sygnalizujący nowe połączenie na Skype. Spojrzałam na monitor, zaciekawiona tym, kto o tak późnej porze ma jeszcze ochotę na rozmowę z moim chłopakiem. „Harry?” Uśmiechnęłam się pod nosem, akceptując połączenie.
            - Czemu nie śpisz? - wywróciłam oczami, słysząc to pytanie. „Jak do dziecka…”
            - Mogłabym zapytać o to samo - uśmiechnęłam się szeroko, widząc na ekranie tak dobrze znaną mi twarz.
            - Zapomniałaś o zmianie strefy czasowej - ziewnął niekontrolowanie, przeczesując dłonią swoje kruczoczarne włosy. - U mnie jest jeszcze wcześnie.
            - Twój organizm ma chyba trochę inne zdanie - prychnęłam.
            - Żebyś wiedziała - westchnął głośno. - No ale nie odpowiedziałaś mi jeszcze na moje pytanie. Dlaczego nie śpisz?
            - Nie mogę zasnąć - wymamrotałam, biorąc łyk herbaty. - Obawiam się, że zgubię się w tym wielkim łóżku - wywróciłam oczami, na co Zayn głośno się roześmiał. - To nie jest wcale zabawne. Tu zmieściłoby się z pięć osób i nadal byłoby luźno.
            - Spokojnie. Wrócę, to znajdę cię w nim bez problemu - Zayn poprawił komputer na swoich kolanach. - Tylko niech nie przyjdzie ci do głowy zaproszenie do niego tych czterech brakujących osób - pogroził mi palcem, na co rozbawiona pokręciłam głową.
            - Lepiej powiedz, jak udało ci się ukraść Harremu jego laptop? - uniosłam brew. - Przecież zazwyczaj się z nim nie rozstaje.
            - Styles nawet nie protestował - na twarzy Zayna pojawił się ten uśmiech, za którym zawsze coś się kryło. - Może dlatego, że kiedy go pożyczałem, spał słodko na kanapie - przez chwilę udał zamyślonego. - Louis zrobił mu nawet kilka fotek. Jak je zobaczysz, to padniesz ze śmiechu - prychnął, a ja byłam już pewna, że wykręcili mu jakiś numer.
            - A jak lot? - zapytałam.
            - Praktycznie go przespałem - westchnął. - Miałem nawet sen z tobą w roli głównej, ale niestety Louis postanowił go przerwać. Nagle zebrało go na przyjacielskie rozmowy…
            - Powinieneś cieszyć się, że to właśnie z tobą chciał rozmawiać - uśmiechnęłam się, związując włosy w niedbałego koka.
            - Nie, kiedy tuż po wylądowaniu czeka na mnie wywiad, sesja, kolejny wywiad i jeszcze zaśpiewanie kilku piosenek - przewrócił oczami.
            - Moje biedactwo… - prychnęłam. - Jak wrócisz do domu, to będę na ciebie czekać z ciepłymi kapciami i pysznym obiadem.
            - A może ty załatw tylko te ciepłe kapcie, a ja zajmę się obiadem? - roześmiał się.
            - Jesteś okropny - wydęłam usta, robiąc minę obrażonego dziecka.
            - Kochanie, wcale nie jestem okropny. Chcę jedynie, żeby nasz związek opierał się na szczerości - przesłał mi buziaka, nie przestając się śmiać. - A jak mieszkanie? - nagle spoważniał, zmieniając temat. - Wpuścili was do środka?
            - Nie - westchnęłam głośno, kręcąc głową. - Może jutro… - wzruszyłam ramionami. - W zasadzie chcemy tylko zabrać stamtąd rzeczy, które uda się jeszcze uratować. Nawet nie ma co liczyć na to, że będziemy mogły tam znów zamieszkać.
            - Susanne, przecież możesz u nas zostać ile tylko…
            - Zayn, proszę cię - przerwałam mu. - Zaczęłyśmy już poszukiwania, ale los się do nas nie uśmiecha… Zastanawiam się, jak wujek załatwił nam tak dobre mieszkanie w tak niskiej cenie.
            - Sue, proszę… Chcę pomóc… Wszyscy chcą.
            - Wiem, kochanie - westchnęłam. - Jestem wam za to wdzięczna, ale spróbuj mnie zrozumieć. Nie chcę siedzieć wam na głowie, chociaż nie zaprzeczę, że bardzo miło jest budzić się obok ciebie - uśmiechnęłam się nieznacznie.
            - Skarbie…
            - Zayn, nie drążmy już tego tematu - przerwałam mu po raz kolejny.
            - Ale jak wrócę, to jeszcze o tym porozmawiamy - stwierdził pewnie. - Na spokojnie.
            - Na spokojnie - powtórzyłam po nim.
            - U Kathy wszystko w porządku? - zapytał po krótkiej chwili milczenia.
            - Tak - pokiwałam głową. - Byłyśmy dziś na zakupach i…
            - Zayn, nikt cię nie nauczył, że nie rusza się cudzych rzeczy? - nagle na monitorze zamiast mojego chłopaka ukazała się twarz Harrego. - Cześć - uśmiechnął się do mnie szeroko. - Jak tam, nic nie spaliłaś? - prychnął, na co wywróciłam jedynie oczami.
            - Skończ, kretynie - usłyszałam w tle głos Zayna i dźwięk otwierających się drzwi.
            - Zayn, tu się zaszyłeś - odezwał się Louis. - Przede mną się chowasz, tygrysie? - prychnął.
            - Złaź ze mnie, idioto! - po okrzykach mojego chłopaka mogłam się jedynie domyślić, że przyjaciel stosuje wobec niego jakieś niedozwolone chwyty. - Tomlinson, zaraz skopię ci tyłek!
            - I znów odezwał się w tobie ten zły chłopiec z Bradford - roześmiał się głośno Louis.
            - Co oni tam…
            - Nawet nie pytaj - prychnął Harry, odpowiadając na pytanie, którego nie dał mi nawet dokończyć. - Już się zadomowiłaś?
            - Jestem tu tylko chwilowo - westchnęłam, kręcąc głową. - Nie będę siedzieć wam na głowie.
            - Przecież…
            - Styles, oddawaj tego laptopa! - uniosłam brew, obserwując obraz na monitorze, który co sekunda zmieniał się w wyniku szarpaniny Zayna z Harrym. Bójka o laptopa trwała dłuższą chwilę, po której na monitorze ukazała się uśmiechnięta twarz mojego chłopaka. - Ja zawsze wygrywam, cieniasie. - prychnął, spoglądając w bok. - Na czym skończyliśmy?
            - Na…
            - Kto mi pożarł wszystkie żelki! - usłyszałam trzaśnięcie drzwiami i głos Nialla.
            - Tommo - Zayn szeroko się uśmiechnął. - Na własne oczy widziałem.
            - To nie ja! - krzyknął Louis. - Malik, a ty się w ogóle nie odzywaj. Pokażę ci jeszcze, co potrafię, tylko dojdę do siebie - jęknął.
            - Czyżby Zayn właśnie pozbawił cię przyjemności bycia ojcem? - prychnął Horan, na co mój chłopak z zadowoleniem pokiwał głową. - Cześć, Susanne - nagle na monitorze pojawiła się jego jak zwykle uśmiechnięta twarz. - Jak tam?
            - Dobrze - uśmiechnęłam się. - I zostawcie mojego biednego Louisa w spokoju! - pogroziłam im palcem.
            - Twojego? Czy ja mam być zazdrosny? - Zayn roześmiał się, unosząc brew.
            - Zasłużył sobie - wtrącił Niall. - Zjadł moje żelki.
            - To nie ja, durniu! - wrzasnął Louis.
            - Mamy pięć minut - nagle usłyszałam głos Liama i już po chwili zobaczyłam jego postać na ekranie. - Cześć, Sue - uśmiechnął się delikatnie. - Horan, masz jeszcze te żelki. Dobre były…
            - Mówiłam, że to nie ja! - oburzył się Louis.
            - Payne, oddawaj moje żelki, bo… - Niall spojrzał na niego, w znaczącym geście przejeżdżając palcem po szyi.
            - Później to załatwimy - Liam lekceważąco machnął ręką i pochylił się, żeby być lepiej widocznym na ekranie. - Opowiadaj, Sue, już za nami tęsknisz? 

♥♥♥

Hej kochani! ;)

W mgnieniu oka minął kolejny miesiąc. Czy tylko nasza doba od jakiegoś czasu wydaje się być o połowę krótsza? ;)

Co u was słychać? Jak minął wam zeszły tydzień? ;)

I tak oto dobrnęliśmy do rozdziału 21. ;) Mamy nadzieję, że nie macie nas dość, bo jeszcze sporo przed nami ;)
A co myślicie o bardziej "ludzkiej" wersji Jamesa? Czy zdołał was do siebie przekonać?

Dziękujemy za wszystkie komentarze pod poprzednim rozdziałem i liczymy, że tym razem również zechcecie podzielić się z nami swoją opinią<3

Przesyłamy masę gorących buziaków Xx
MADDIE&CAROL